Week 2 25 t/m 31 augustus

Week 2

25 augustus
Nieuwe week is weer aangebroken. Ik ben erg benieuwd wat we weer gaan meemaken!
Vandaag was helaas de hele dag Nederlands weer… regen. Dus we hebben de hele dag een beetje op bed gehangen en wat boeken en tijdschriften gelezen met z’n alle. Later zijn we nog even boodschapjes gaan halen. Blijft leuk in zo’n tricycle! Ook hebben we nog Filipijnse les gekregen van JecJec (verpleegkundigen) om iets van de taal te leren.
Optijd ook weer gaan slapen omdat we de volgende dag vroeg op moeten. Wat wel heel vervelend is, is dat er een soort van koe in de ‘achtertuin’ staat die zeg maar de hele nacht snurkt. Dus inslapen is dan wel lastig..

26 augustus
We zouden vandaag met Helen (onze begeleidster) een kijkje nemen bij andere organisaties zoals: misbruikte meiden, straat kinderen, oudere mensen, afkickkliniek en gehandicapten. Als we alles gezien hadden mochten we kiezen waar we deze week wilden werken. Om 9 uur stonden we klaar om te gaan.
Helen kwam naar ons toe en zei dat er een operatie was, en dat we daar heen mochten om te kijken. Het was een hernia operatie. Super natuurlijk, maar wel opeens iets anders dan we zouden doen. Om 1 uur zouden we dan naar de andere organisaties gaan. Later hoorde we dat er een 2e operatie aankwam en dat we die ook konden bekijken. Dit was een beetje dubbel want een operatie zien is wel leuk natuurlijk, maar ik was ook erg benieuwd naar de andere organisaties.
We zaten helemaal ingepakt en klaar voor de 2e operatie toen we hoorde dat dezen niet meer door ging. We waren de rest van de middag vrij.
Alles loopt hier anders dan gepland, dit is wel even wennen.
In de avond bij de coffeeshop een pizza gegeten en wat gedronken. De coffee shop zit naast het ziekenhuis was wel super chill is!

27 augustus
Vandaag zouden we dan eindelijk de verschillende organisaties bekijken. Ik was heel nieuwsgierig. Om 9 uur stonden we weer klaar, wat weer kwart over 9 werd. Het is hier heel normaal om alles op je gemak te doen, terwijl we in Nederland altijd optijd horen te zijn.
Helen kwam naar ons toe om te vertellen over het programma van vandaag. Er was net een bevalling dus daar mochten we eerst heen. Onze 2e bevalling al, super leuk om dit mee te mogen maken. Later zijn we alleen nog wezen kijken bij gehandicapten kinderen. Alweer anders dan gepland.
Dit huis waar de kinderen met een handicap wonen is super groot en heel mooi. Het hele huis, en alles wat er in staat is een donatie geweest. We hebben een rondleiding gekregen van een van de begeleiders.
Wat ik heel apart vind is dat een begeleider daar slaapt, de hele week lang. Zei staat 24/7 klaar voor deze kinderen. Hier heb ik echt heel veel respect voor, ik zou het haar niet na kunnen doen. Later als ik haar beter leer kennen vraag ik wat de reden is waarom ze daarvoor heeft gekozen.
We hebben de rest van de organisaties dus nog niet gezien, en lopen aankomende week dus in dit huis stage. We gaan met kinderen mee naar school enz. Wel heel leuk, interessant en leerzaam maar ik was ook benieuwd naar de rest van de organisaties. Dit hebben we achteraf ook aangegeven bij Helen en dit begreep ze. Volgende week zien we de rest en mogen we per week kiezen waar we stage willen lopen. Hier ben ik wel erg tevreden mee.
Vandaag zijn we ook nog even naar de winkel gegaan voor boodschappen. Het blijft wennen dat iedereen je aankijkt, soms voel ik me een attractie. Mensen stoppen zelfs met lopen om ons te kunnen zien. Blijft vreemd.
Vandaag vroeg gaan slapen want morgen is onze eerste werkdag bij de kinderen met een handicap!

28 augustus
Vandaag moesten we om 7 uur op het werk zijn. Dit was wel even wennen, maar naar die ijskoude douche ben ik wel wakker.
Toen we daar aankwamen kregen we ieder een kind toegewezen. Eigenlijk mochten we zelf kiezen maar dit wilden we echt niet doen. Ik kreeg een heel lief jongentje die lijd aan spasme. Ik moest wel even kijken hoe ik er mee om moest gaan (want ik heb hier weinig/geen ervaring mee) maar dit ging al snel redelijk goed. Ik kwam er snel achter dat Pj super intelligent is.
In het huis wonen 6 kinderen met een beperking. In de ochtend gaat een deel van de groep naar school tot 11:30. In de middag van 13:00 tot 16:00. Daily en ik bleven in het huis en Naomi en Fieke gingen als eerst mee naar school.
Als eerste gaan we met de kinderen en begeleiders naar de kerk. De kerk is een kamertje in het huis wat heel mooi is ingericht. Dit doen ze elke ochtend. Hier bidden ze en leest iedereen een stukje voor. Daarna gaan ze ontbijten, natuurlijk met rijst en groente waar wij in de ochtend gewoon van mee eten. Hier eten ze al een heel bord vol van dat warme eten, ik zou niet weten waar ze dat allemaal laten. Toen heb ik gekeken hoe ik Pj het beste kan begeleiden met verschillende dingen. Ook moet Pj na het eten met zijn benen en armen in een emmer met warm water, zodat zijn spieren warm worden. Dit moet een half uur lang. Daarna worden zijn voeten, benen, handen en armen goed gemasseerd op een bepaalde manier. Dit moet hij elke dag doen. Zonder deze therapie kon hij niet ‘lopen’. Pj loopt nu met een rek die mee rolt, maar niet heel stabiel.
Hierna hebben Daily en ik nog 2 kinderen geholpen met het schrijven. Een meisje: Vivian en een jongen man: Billy. Vivian is 12 jaar oud maar haar mentale leeftijd is 3 jaar. Billy is 28 jaar en zijn mentale leeftijd is 2 jaar. Het is best heftig om te zien dat iemand eigenlijk 28 jaar is maar zijn eigen naam nog niet kan schrijven.
Nadat Daily en ik pauze hadden gehouden gingen we mee naar school. Geen idee wat we konden verwachten. Toen we daar aankwamen gingen we een kijkje nemen in de klas. Ze krijgen in hele kleine groepjes les. Ik kwam eerst in een groep van kinderen met het syndroom van down. Ik heb het echt naar me zin gehad.
Later gingen Daily en ik even een rondje lopen om fotos te maken. Dit ging bijna niet want we werden letterlijk omringd door kinderen. Aan het begin super leuk, later is dat best wel vermoeiend. Om 16:00 zijn we weer terug gegaan. Nog even in het huis gepraat hoe alles ging, en daarna lekker naar ons huisje gegaan.
Ook nog eventjes naar de winkel geweest. We zijn op tijd gaan slapen want de volgende dag moesten we weer vroeg op.

29 augustus
Om 6 uur ging vandaag weer de wekker, zodat we om 7 uur weer klaar konden staan op het werk. Dit keer Daily en ik in de ochtend mee naar school.
Toen we daar aankwamen stond het hele schoolplein vol met kindertjes. Het hoofd van de school gaf een speech en ze deden met zijn alle een gebed. Daily en ik stonden mee te kijken totdat een leraar tegen ons zei dat we op het podium werden uitgenodigd. Eerst dacht ik dat een grap was, maar toen ik keek waren alle ogen al op ons gericht. Het gaat om 3400 kinderen met hun ouders. Dit vond ik wel even schikken. We liepen naar voren en op het podium hebben we ons voorgesteld, vertelt wat we kwamen doen en vertelt hoe blij we zijn om hier te mogen zijn. We hebben nog even gepraat met het hoofd van de school toen mochten we weer terug lopen. Kinderen vonden het helemaal geweldig, ze wilden dat Daily en ik ze handjes gaven en op de foto met ons.
In de ochtend begeleid de leraar kinderen die doof zijn. Dit is heel bijzonder om te zien, en ook best wel leerzaam.
Na wat selfies met wat kindjes zijn we om 11:30 weer naar huis vertrokken. Na onze pauze hebben we nog tot 4 uur gespeeld met de kinderen en activiteiten gedaan.
In de avond zijn we wezen uiteten. Eindelijk weer friet in plaats van rijst!

30 augustus
We hebben vandaag uitgeslapen, en verder helemaal niks gedaan. Heel rustig dagje gehad, met een beetje schoonmaken.

31 augustus
Vandaag hebben we een heel avontuur gehad. We zijn ‘optijd’ op gestaan om naar het Eden naturepark te gaan. We hadden daar al verschillende leuke verhalen over gehoord.
Eerst en deel met de bus, en toen een deel met de taxi zijn we daar aangekomen rond 12 uur. Er is ons uitgelegd wat we konden doen.
We zijn meteen naar de sky-cyckling gegaan. Dan kan je dus met een fiets over het bos heen fietsen, dat leek ons wel wat! En daarbij konden we ook nog met een soort tokkelbaan naar beneden. Super gaaf. Toen we eenmaal op die fietsen zaten was het wel eventjes heel eng vond ik. Ik heb geen idee hoe die fiets op dat draadje bleef staan dus dat maakte het nog 10x enger. Later begon ik het wel leuk te vinden, en kon ik er van genieten.
Toen nog met de tokkelbaan naar beneden. Dit was na het fietsen wel een stuk minder eng geworden, ik vond het echt super leuk!
De bedoeling was om na de sky-cykling eerst richten watervallen te gaan en daarna richting het zwembad en de vlindertuin die daarbij zat. Vanaf hier ging eigenlijk alles, maar dan ook echt alles mis.
We kwamen bij de watervallen aan en er was een bepaalde route. We liepen letterlijk met zijn 4 door een jungle heen met alle planten en dieren die je in Nederland niet tegen zou komen. Er lag een soort van klei op de grond dat super glad was geworden omdat het had geregend. Aan het begin was het nog allemaal leuk en hebben we heel veel selfies gemaakt, en elkaar uitgelachen als er weer iemand viel. Maar na ongeveer 2 uur lopen zagen we geen bordjes meer met routes of wat dan ook, het enigste wat we zagen was plant en beest.. En hier is het altijd al om 6 uur donker dus er zat al wel haast bij. Na nog een uur lopen weten we gewoon dat we echt verdwaald zijn. Dit was echt niet leuk en ik voelde me vooral machteloos.. Gelukkig kwamen we nog een andere groep Duitsers tegen die ook verdwaald waren, dus we bleven bij elkaar. Na ongeveer 4 uur achter elkaar vallen, opstaan en zoeken waren we eindelijk weer in het park. Gelukkig, dit was echt een hele erge opluchting.
We zijn dus nooit bij het zwembad aangekomen want het park ging al weer sluiten en wij zaten helemaal onder de modder.
Wij lopen naar de uitgang horen we dat er geen taxi’s en trycycles meer rijden van boven aan de berg naar downtown.
We zien daar 4 jongens staan met een motor wat nog onze enigste optie was om beneden aan de grote berg te komen. Aan het begin wel even schrikken daarna echt heel vet. Na 10 minuten rijden begon het te stortregenen (alsof het nog niet erger kon). Dus wij moesten langs een afgelegen weg zonder iets of niemand gaan schuilen voordat we weer verder konden. Toen we daar ongeveen 20 minuten stonden en het nog even hard regenden als toen het begon kwam er toevallig een trycycle langs. Gelukkig konden we daarmee verder. Dit wat ook echt heel eng vond ik. Omdat de weg zo afgelegen was, waren er geen lantaarnpalen of wat dan ook het was pikkendonker met kei harde regen. De man die de trycycle bestuurde kon ook echt nauwelijks iets zien. Maar het enigste wat wij dachten na die dag; als we maar snel in downtown aan komen zodat we de taxi in kunnen.
Na weer ongeveer 10 minuten in de trycicle hoorde we iets onder het wagentje heel hard knallen. We schreeuwde allemaal stop, stop!! We schrokken ons kapot, we dachten dat we een dier hadden geraakt of iets. De man ging kijken of hij iets zag maar er was niks volgens hem. Hij reed gewoon heel voorzichtig verder.
Wij zeiden nog tegen elkaar; ‘oh wat aardig dat hij nu wel voorzichtig rijd’. Nog geen 200 meter verder precies het zelfde geluid. We stopten weer, toevallig bij een soort van huisje waar 3 jongens aan het schuilen waren. Ze zeiden tegen mij; ‘get out, get out!’. Ik wist niet hoe snel ik er uit moest springen en de andere meiden ook. Toen we er allemaal uit waren zakte de hele trycicle in elkaar, omdat het wiel er af lag. En daar stonden we dan, alweer, langs dezelfde afgelegen weg in de regen en in het donker. Maar nu hadden we echt niks meer om verder mee te reizen. Op dit moment wist niemand wat we moesten doen. Na 15 minuten hadden we bijna de politie gebeld om ons op te komen halen, totdat er weer een andere trycicle aan kwam rijden. Wat hadden wij geluk toen. Meteen in gestapt en toen eindelijk naar downtown, en met de taxi verder naar huis. We waren ondertussen helemaal bevroren door de regen want we hadden allemaal natuurlijk korte broekjes aan.
Eenmaal in downtown, ging het allemaal nog steeds slecht. Super drukke stad maar nergens een taxi te bekennen. Na half uur zoeken naar een taxi met die man van de trycicle (die we heel veel fooi hebben gegeven) hadden we echt een taxi te pakken.
Eenmaal thuis gekomen was het 9 uur en moesten we nog eten. Dat werd dus pizza bij de coffeeshop. Daarna helemaal kapot, en meteen in slaap gevallen. Want de volgende dag moesten we weer om 6 uur op, top..