Week 1 19 t/m 24

Week 1
19 augustus
Hoi allemaal!
Dit is mijn eerste verslag uit de Filipijnen. We hebben al zoveel mee gemaakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen eigenlijk..
De reis begon op Schiphol, daar hebben we afscheid genomen van onze familie. Verschrikkelijk vond ik dit. Toen liepen we naar het vliegtuig toe, het vliegtuig richting Singapore. In Signapore moesten we 3 uur wachten tot we konden vliegen naar Davao. De reis verliep goed en voordat we het wisten waren we er.
Toen we aankwamen op het vliegveld in Davao (het plekje waar het ziekenhuis is en waar we slapen in ons huisje) viel het heel erg op dat iedereen ons aan keek, dus man en vrouw. Aan het begin was dat erg wennen en een beetje ongemakkelijk. Later blijkt het allemaal vriendelijkheid te zijn. We hebben denk ik wel al 10 keer gehoord dat we beautiful zijn, omdat we blank zijn met lichte haren.
Op het vliegveld werden we opgehaald door Helen (onze begeleider) en Doods (de chauffeur). Al het personeel van het vliegveld stond om ons heen en aan ons te trekken om ons maar te kunnen helpen. Echt heel bijzonder.
We reden in het busje naar het ziekenhuis toe. Overal is getoeter en alles rijd door elkaar heen. Alles wat langs de weg stond was wel heftig om te zien. Veel arme mensen met een soort van huis waar geen deur en ramen in zitten, dus iedereen kan naar binnen. Kinderen die langs stilstaande auto’s lopen om te vragen om wat geld. Ik heb dit op tv gezien, dus toen ik dit in het echt zag moest ik het wel even laten bezinken.
Langs de weg verkopen ze vanalles, van fruit tot meubeltjes. Een vrucht genaamd: doerian hadden we toen we in Nederland waren al veel over gehoord. Deze verkopen ze ook overal langs de weg. In de Filipijnen zeggen ze: smells like hell taste like heaven. Hij stink inderdaad heel erg, maar ik heb hem nog niet geproefd. En ook onderweg, iedereen kijkt ons aan en zwaait. Alsof we beroemd zijn hier.
Toen we aankwamen in het ziekenhuis bleek het dat Dr. Robillo (ook onze begeleider & eigenaar van het ziekenhuis) jarig was. Er was een feest en heel diner. Dit was meteen goed om te wennen aan het eten daar, want er lag een heel varken op tafel. We hebben met iedereen een kennis gemaakt met ons moeizame Engels wat ook wennen was.
Later hebben ze ons huisje laten zien. Dit was aan het begin wel even schikken maar ik ben er nu al aan gewend. De douche hangt zeg maar boven de wc, en de wc trekt niet door + de douche is ijskoud water. Als het nog niet erger kon, de deur kon niet dicht dus we moesten slapen met alleen een hor, en daar kan iedereen door heen. Er staat dus naast de wc een emmertje om alles weg te spoelen. Aan het koude water ben ik wel snel gewent. Er is geschreven op de muren en de vloerbedekking ligt er half uit. Ook hebben we geen elektriciteit. We hebben 2 slaapkamers met ieder 2 stapelbedden. In de slaapkamers zit airco wat een groot voordeel is! Maar nu (3 dagen later) ben ik er aangewend en heb ik het goed naar me zin!

20 augustus
We hadden nog geen programma voor vandaag gekregen dus zijn we uit onszelf redelijk vroeg op gestaan. Het was voor de eerste keer wel erg wennen aan het koude water onder de douche.
We zijn naar Helen gelopen en we mochten 2 uur later terug komen voor een gesprekje en het programma. In die tijd konden we lunchen in de keuken. Toen we al in de buurt van de keuken waren roken we heel sterk de geur van het varken van de avond ervoor. In de ochtend draait mijn maag wel even om met deze geur.
Uiteindelijk hebben we ontbeten met de snoepjes die we nog over hadden van de vliegreis (ook niet erg lekker in de ochtend).
Om 11 uur zijn we terug gegaan naar Helen. Ze heeft ons algemene informatie gegeven over Davao en Calinan, de do’s en dont’s & onze eerste werkdag.
Later op de dag zijn we met een chauffeur van het ziekenhuis naar Calinan gereden. Dit was erg bijzonder om te zien. We zijn daar naar een supermarkt gegaan waar we weer werden aangekeken alsof we van een andere planeet kwamen.
Toen we weer bij het ziekenhuis waren zijn we naar de coffeeshop gegaan. En nee niet de cofeeshop voor drugs maar de coffeeshop voor koffie. We hadden namelijk gehoord dat hier gratis wifi was. Maar de wifi deed het niet bij iedereen, onder andere mijzelf.
Toen zijn we bij de keuken gaan eten wat ook erg wennen was. De mensen van de keuken rekenen 3 maaltijden op ons, als we niet komen eten moeten we dat gewoon aangeven. Er stond een hele grote pan met rijst, wat ik ook al wel verwacht had. Verder zorgen ze ook voor vlees en groenten. Ze houden in de Filipijnen er van om het vlees te bakken met een dikke laag vet aan het vlees.
Die avond zijn we nog een keer terug gegaan naar de coffeeshop om een poging te doen voor wifi.
Toen we terug kwamen hebben we nog even een salamander en een kakkerlak het huis uit gejaagd.

21 augustus
Om 8 uur begon onze eerste werkdag. Daily en ik gingen naar de O.P.D. en Fieke en Naomi naar de Emergency. Geen idee wat ons te wachten stond.
Er werd al meteen gevraagd of we hechtingen wilden verwijderen enz. We hebben duidelijk aangegeven dat we eerst wilden meekijken hoe alles daar gaat.
De O.P.D. is een soort van huisarts zoals we die hebben in Nederland. Mensen komen daar om de vitale functies te controleren (bloeddruk, hartslag, temperatuur, ademhaling) en vervolgens zichzelf te laten nakijken door een dokter. Ook de spoedgevallen die al bij de Emergency zijn geweest komen daarna naar de O.P.D..
Er kwam een man die zichzelf had gesneden met een kapmes. Het bloed spoot er uit en hield niet op. Ik vond het heel erg interessant natuurlijk om te zien hoe ze hier mee om gingen. Later moest deze man gehecht worden bij de Emergency. Super tof, want dit mochten we allemaal zien. Uiteindelijk liep ik eigenlijk bij O.P.D. en de Emergency (emergency is trouwens de eerste hulp).
Er was 1 vrouw bij de eerste hulp, zei had een urineweginfectie en was bewusteloos. Ze werd gedragen door haar man in zijn armen. In dit ziekenhuis worden te ernstige dingen naar een groter ziekhuis gestuurd. Dit was dus het geval van deze vrouw. Ze moest in een soort van tuktuk bewusteloos met haar benen uit de wagen 45 min. rijden naar het andere ziekenhuis. Hier schrok ik heel wel heel erg van. Ik dacht woow, dat kan toch niet zo.
Later was er een vrouw die moest bevallen, en ja, daar mochten wij bij zijn! We waren zo blij dat we dit konden zien! Deze mevrouw was al 33 uur aan het bevallen en het schoot niet veel op. Ze twijfelde nog aan een keizersnede. Uiteindelijk was dit niet meer nodig gelukkig. Dit was ook echt een geweldige ervaring, en nog maar onze eerste werkdag.
Eenmaal weer in ons huisje zijn we nog eens op ons gemak naar de supermarkt gegaan genaamd NCCC. We wilden ook een cadeautje halen voor de moeder die net was bevallen, omdat we het zo speciaal vonden dat we erbij mochten zijn. Ook dit werd weer een geweldige ervaring. Al het personeel, bewakers enz. wilden met ons op de foto. We hebben zo hard gelachen met de hele winkel!
We zijn er ook al lang achter dat je alles 100 keer moet aangeven voordat er iets gebeurd, omdat de Filippino’s alles op hun gemakje doen. Dat is een groot verschil met Nederland trouwens. We hadden vandaag eindelijk elektriciteit gekregen zodat we onze mobieltjes enz. konden opladen.
Savonds zijn we nog naar de coffeeshop gegaan en hebben daar pizza gegeten. Daarna zijn we nog in het ziekenhuis gaan zitten en tot half 1 snachts gebruikt gemaakt van wifi. Toen we thuis kwamen zat er een dikke vette pad voor de poort. Niet zo’n kleintje die we kennen in Nederland, maar echt een grote pad.

22 augustus
Vandaag konden we lekker uitslapen. Gelukkig slaap ik hier erg goed.
Omdat ze hier een mini vakantie hebben, zijn wij vrij tot dinsdag. Dit betekend dat we een beetje tijd hebben om de omgeving te zien van Calinan & Davao.
Toen we wakker waren hebben we het hele huisje schoongemaakt en opgeruimd (wat ook nodig was). Daarna zijn we ons klaar gaan maken en zijn we met Jecjec (een hoofdzuster) naar de SM-shoppingmall geweest. Toen we daar aankwamen keken we onze ogen uit, zo groot is het. Dit zie je niet zomaar ergens in Nederland. We kunnen er alles halen wat je maar kan bedenken.
We hebben een simkaart gehaald en een kastje zodat we altijd en overal wifi hebben. Dit vond ik echt heel erg chill, zodat we nu gewoon contact kunnen leggen met familie, vrienden en vriendinnen.
We hebben gegeten in de SM en daarna zijn we weer naar huis gegaan. En hele avond verder lekker gebruikt gemaakt van onze wifi haha.

23 augustus
Vandaag hebben we gezwommen bij Villa Christina Resort. Dit is een heel mooi zwembad wat eigenlijk bij ons in de straat ligt. Het ziet er best wel luxe uit. Toen we daaraan kwamen werden we meteen naar een tafel begeleid, in de schaduw natuurlijk. Mensen hier willen blank zijn i.p.v. bruin. Hier in de winkels zal je ook geen zonnebrand vinden die helpt met bijkleuren.
Later zijn we nog even naar de winkel gegaan met een tricycle om nog wat spulletjes te halen.

24 augustus
We hebben vandaag lekker uitgeslapen en zijn later naar de SM gegaan, dit keer alleen met ons 4. Eerst met een tricycle naar een busstop genaamd: Terminal 3. En vanuit daar met een bomvolle bus naar de SM. Het is echt niet fijn om met een temperatuur van 30 graden tegen elkaar aangeplakt te zitten, dus we waren blij toen we aankwamen haha.
We hebben geshopt in forever 21 en daarna verder rondgekeken. Hier in de Filipijnen kan je een massage krijgen voor 3,50 Euro. Toen we opzoek gingen naar die winkel bleek het dat we in de verkeerd sm zaten. Dus we hebben wat gegeten en toen de taxi gepakt naar de andere sm. Hier zit je ook niet graag in een taxi want die zigzaggen gewoon door de auto’s heen met een best hoge snelheid.
Uiteindelijk waren we gelukkig bij de andere sm aangekomen, en hadden we het winkeltje al snel gevonden. Helaas had ik buikpijn dus ik koos voor een manicure i.p.v. een massage, ook niet slecht! Toen iedereen helemaal klaar was zijn we gaan uiteten in een van de vele restaurantjes in de sm.
Rond 20:00 zijn we naar huis gereden met een Yeepney. Dit zijn een soort van bussen die overal rondrijden en elke bus zier er weer heel anders uit. We hebben er 2 uur over gedaan om thuis te komen omdat de bus telkens weer stopt als mensen erbij in komen of er uit gaan. Volgende keer zoeken we dus een andere manier om terug te gaan..